کمتراز 10% بیماران دارای dizziness مزمن برای روش های جراحی کاندید می شوند. درمان دارویی در مقابل درمان جراحی برای بیشتراختلالات وستیبولارمزمن (با منشا محیطی یا مرکزی) فروش سمعک فوناک یا اختلالات غیر وستیبولارکه منجربه شکایات dizziness می شوند، هیچ گونه دارودرمانی بیماری خاصی وجود ندارد. علی رغم اینکه تحقیقات حیوانی نشان داده که داروهای محرکی مثل کافئین وآمفتامین می توانند جبران وستیبولار را افزایش دهند، اما این داروها به طور رایج درمراکزکلینیکی استفاده نمی شوند. داروهای مورداستفاده برای درمان بیماران با اختلالال تعادل برای 3هدف اصلی به کارمی روند: 1) مهار کلی علائم وستیبولار؛ 2) درمان دارویی وضعیت های خاص که برای علت علائم وستیبولار متحمل اند مثل بیماری منیر یا انواع میگرن؛ 3) درمان بیمار دارای اختلال افسردگی یا اضطراب بالینی که ممکن است علت اولیه Dizziness باشد یا اینکه به طورثانویه منجربه اختلال وستیبولار محیطی یا مرکزی مهار نشدنی شود. داروهایی که به طور معمول برای تسکین نشانه های dizzinessتجویز می شوند، شامل بنزودیازپین ها، آنتی هیستامین ها و داروهای آنتی کولینرژیک می باشد. به طور کلی، این دارو درمانی در پیشگیری از حملات سرگیجه ای ناکارآمد است ،با این حال ممکن است درکاهش شدت حملات وکنترل تهوع واستفراغ وابسته موثر باشند. داروهای مختلفی می توانند دروضعیت موارد وابسته به روان شناسی یاتشدیدشرایط استفاده شوند، داروهای معمول مورد استفاده دراین شرایط شامل بنزودیازپین ها وداروهای مهارکننده بازجذب سروتونین انتخابی (SSRI)می باشند. بااین حال، پزشک باید به یاد داشته باشد که همه این داروها مسکن های مرکزی هستند. بعد ازآسیب به سیستم وستیبولار محیطی یا مرکزی، حرکات فعال سروچشم، سیگنال های حسی اشتباه تولید می کنند که باعث تحریک مکانیسم های جبران سیستم اعصاب مرکزی می شود. تقریبا مشخص است که مهار وستیبولاربرای درمان dizziness، مانع ازتوانایی مغز برای درک صحیح ناسازگاری های حسی سیستم تعادل می شود وباعث به تاخیر افتادن (نه حذف کامل) فرآیند جبران مرکزی می شود. بنابراین،اگرچه تضعیف وستیبولاربرای کنترل کوتاه مدت علایم حاد مناسب است ،اما آنهاممکن است عکس نتیجه مطلوب موردانتظارعمل کنند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
